Bootjes, Bochten en Bumpy Rides

We zouden jullie met alle liefde jaloers maken met het warme weer, het lekkere zonnetje en het genieten van de eeuwige zomer, maar ik moet bekennen, momenteel is niets minder waar. Het is zo heet dat ik de helft van de dag niet weet waar ik mezelf moet laten, dat Marijn en ik in twee aparte bedden slapen en dat ik bij wijze van bezigheidstherapie de zweetdruppels die ik tegenkom tel. We zijn in Laos. Het mooie, groene, authentieke, hete Laos.
In Pai hadden we uitgebreid de tijd uit te vinden op welke manier we het beste naar Laos konden komen. Na al onze opties te hebben afgewogen hebben we ervoor gekozen een pakket te kopen, wat inhield dat we met een minibusje naar de grens zouden worden gebracht, en vanaf daar met een slowboat twee dagen over de Mekong Rivier naar onze bestemming zouden varen. Een flinke hap uit ons budget, maar van velen hoorden wij dat het zeer de moeite waard zou zijn. ’s Avonds begon onze trip. De chauffeur begon enthousiast en reed vrij hard, tot we bij de eerste van de 762 bochten al in een slip raakten en de chauffeur de bus met moeite op de weg kon houden. Ik trok mijn gordel iets harder aan, en ook de rest van het busje (bij toeval gevuld met uitsluitend Nederlanders) ging iets rechter op zitten om de situatie goed in de gaten te houden. Ook -de over het algemeen relaxte- Marijn kreeg het een beetje benauwd, en samen keken we vol spanning toe hoe onze driver de bus met gemiddeld 80 kilometer per uur genadeloos door de bochten manoeuvreerde. Binnen twee en een half uur waren we de bergen uit, een reisje waar we op de heenweg vier uur over hebben gedaan. Om half een kwamen we aan bij onze eerste stop, de volgende ochtend om 8.30 vertrokken we naar de Laotiaanse grens.
Het eerste waar we mee geconfronteerd werden na het wakker worden was een opdringerige Thai die ons ervan probeerde te overtuigen bij hem geld te wisselen voor onze visa en onze Thaise Baht tegen een belachelijke koers te wisselen voor Laotiaanse Kip omdat er, naar zijn zeggen, geen ATM’s aanwezig zouden zijn in de buurt van de grens. Marijn zijn humeur werd er niet beter op, we besloten de man zijn praatjes te laten voor was het was, en ons eigen plan te trekken. Thailand uit, en Laos in, het ging vrij makkelijk, en het eerste wat we tegenkwamen na de grens was, jawel, een ATM. We leren steeds meer op onze intuïtie te vertrouwen.
Van de slowboat wisten wij niet precies wat we moesten verwachten. Het bleek een lange houten boot te zijn, vol met oude, op houten plankjes gemonteerde, autostoelen. Op deze manier was de boot in te delen naar eigen wens, wat gezellig was, aangezien de boot vol bleek te zitten met Nederlanders. Het geluid van de motor was oorverdovend, en het duurde dan ook even voor Marijn en ik een relaxte positie vonden, waar we de rest van de dag (zo’n 6 uur) mee door konden komen. Maar, eerlijk is eerlijk, de lange zit was het helemaal waard. We hebben gevaren over een groot deel van de Mekong River, door uitgestrekte landschappen, prachtige berggebieden en buffels die af komen koelen in de rivier..
Tegen de avond kwamen we aan bij de plek waar we zouden overnachten, Pak Beng, een piepklein dorpje. Het plan om snel iets te eten en daarna terug te gaan naar het guesthouse ging al snel niet meer op, toen er uit het niets noodweer uitbrak. De regen kwam, letterlijk, met liters tegelijk uit de lucht, en het onweerde aan een stuk door. Na een felle bliksemschicht was het gehele dorp in 1 klap donker, de stroom was overal uitgevallen. Het zag er angstaanjagend uit, vooral als je de omgeving niet kent en je weet wat voor insecten en kleine reptielen hier rondkruipen.. Dit stroom aan/stroom uit verhaal heeft de hele avond geduurd, en we hebben dan ook flink wat moed moeten verzamelen voor we de tien minuten lopen naar ons guesthouse aandurfden. Donker is hier namelijk ook echt donker, ‘geen-hand-voor-ogen-donker’ zeg maar. Ons hotel leek ’s nachts te veranderen in een spookhuis, met lange donkere gangen, knipperende tl verlichting en soms het allesverhullende pikzwart, opgelicht door de bliksemschichten. Ik heb dan ook niet echt lekker geslapen. De tweede dag was vergelijkbaar met de eerste, behalve dat we aan het einde van de dag aankwamen in Luang Prabang. Ons eerste Laotiaanse stad!
Het is hier compleet anders dan Thailand. De mensen zijn vriendelijk en toegankelijker, en de Franse invloeden zijn niet alleen aan de baguettes, croissantjes en la vache qui rit te merken, ook lijkt de stad hier op het eerste gezicht wat westers, en meer ontwikkeld dan die van Thailand. De kleine bestraatte steegjes, geruite tafelkleedjes in de restaurant, het doet denken aan een klein europees dorpje.
Al snel kwamen we erachter dat Laos een paar –voor ons nieuwe- strenge regels heeft, een daarvan is dat iedereen voor middenacht thuis moet zijn. Iedereen. Dit heeft als gevolg dat barretjes om 23.00 uur sluiten, en er daarna nog maar een mogelijkheid is. ‘De Bowling’. Er van uitgaande dat het een soort code- of schuilwoord zou zijn gingen wij er met zijn allen naartoe. Mooie kleren, lekker wat gedronken, om vervolgens.. een bowlingbaan aan te treffen, inclusief de bijbehorende tl verlichting en het dekzeil op de grond. Bowlen is hier dus blijkbaar toch gewoon bowlen, niet een synoniem voor een of andere discotheek.. Na een aantal avonden ‘stappen’ met alle Nederlanders die we hebben leren kennen, besloten we, in plaats van de rest te volgen naar het zuiden, een bus te pakken naar het noorden. Zoals we al vaker hebben gemerkt, is niet alles altijd wat het lijkt. Met een busticket op zak zochten we het busstation af, op zoek naar de bus waar we mee zouden vertrekken. Ik had mijn boek al klaar liggen om vier uurtjes in te kunnen duiken, terwijl ik zou genieten van de comfortabele busrit. Nee hoor. Na wat gemompel, getrek, geduw en een hele hoop wijzen, werd het ons duidelijk dat we niet met de bus, maar met een sangtaew zouden gaan. Dit kleine gevaarte, het beste te omschrijven als een afgekeurde, overdekt pick-up truck die oogt als veetransporteur, bood ruimte aan ongeveer twaalf personen. We vetrokken dan ook met dit aantal, maar door onze lange westerse benen zat het wagentje al aardig vol. Nog geen vijf minuten later stopte ‘de bus’ om een oud vrouwtje inclusief een gigantische zak rijst in te laten stappen. Vijf minuten daarna, kwam er een heel gezin, inclusief een grote rieten mand vol kuikens bij. Toen we dachten dat we echt vol zaten, kwamen er op deze manier steeds meer mensen bij, tot we ons niet meer konden bewegen en vier uur lang tegen elkaar aangeplakt zaten met 23 man. Bij iedere hobbel (en dat waren er nogal wat aangezien het grotendeels zandweggetjes betrof) vlogen we tegen het dak, en we kwamen dan ook redelijk gebroken, met houten kont, aan op onze bestemming. Nong Khiaw, een piepklein bergdorpje. De absolute plek om te genieten, een kamer met een balkonnetje dat uitzicht bood over de rivier en de gigantische rotsformaties.
Marijn zou Marijn niet zijn als hij mij niet over zou halen tot wat sportieve activiteiten. Al eerder heb ik uren achter hem aangesjokt door het berglandschap, of geprobeerd zijn enthousiaste fietstempo bij te houden, en iedere keer zijn we uitgekomen op hele mooie plekjes die ik absoluut niet had willen missen! Ook in dit bergdorpje had Marijn iets moois ontdekt, een viewpoint boven op een berg, maar anderhalf uur klimmen! Dus vol enthousiasme zetten we de wekker om 7.00 uur, om voordat de hitte echt door zou breken de top te bereiken. We kwamen er al snel achter dat dit voor niets was. Om 8.00 uur was het al even heet als midden op de dag, en de tocht, een zware klim door de jungle, was dan ook redelijk heftig. Maar met Marijn als guide, die af en toe vooruit rende om de volgende steile rots te verkennen, hebben we het precies in anderhalf uur gered. Boven op de top van de berg was het uitzicht adembenemend, en niet alleen het uizicht.. Ook de hitte was redelijk verstikkend. Marijn zijn shirt was zeer letterlijk uit te wringen, iets wat ik nog niet eerder heb gezien! Na onze tocht terug naar beneden, en even bij te zijn gekomen, zijn we nog maar even doorgegaan, en zijn we een tijdje gaan lopen, in de hoop grotten tegen te komen waar we al eerder over hadden gehoord. De grotten hebben we gevonden, en nadat een knulletje van een jaar of tien ons tegenhield om entree te heffen, wat we redelijk vreemd vonden maar toch maar hebben betaald, volgden we het pad naar de grotten. Met onze headlights in de aanslag klommen we de grotten in, we waren er helemaal klaar voor! Nog geen drie meter later hielden de grotten op.. Was dit waar we al die kilometers voor hadden gelopen? Marijn geloofde het niet en stampte dwars door de rijstvelden, op zoek naar de grotten waar hij zo veel over gehoord had. Na een lange tijd zoeken moesten we toch echt opgeven en keerden we om, om de weg terug te volgen. Waar we vervolgens uiteraard een niet te missen steile trap tegenkwamen. Deze trap leidde ons alsnog naar de grotten, die tijdens de oorlog zijn gebruikt om een groot deel van het Laotiaanse volk in te laten schuilen. Laos is namelijk het meest gebombardeerde land ooit, elke 8 minuten gedurende tien jaar werd er in dit land een bom gedropt, met als gevolg dat er nog steeds veel onontplofte bommen in dit land verstopt liggen. Deze geschiedenis was voor ons totaal onbekend, en het was dan ook heel bijzonder de diepe grotten te verkennen, waar nog oude muurtekeningen en –schriften, overheidkantoren en hele ziekenhuizen terug waren te vinden. Het was bizar om als enigen rond te lopen in deze immense grotten, zonder begeleiding of andere reizigers, en toen we bij een gat kwamen waar een smal bamboeladdertje uit elkaar hing te vallen, heb ik Marijn er dan ook van weten te overtuigen alsjeblieft niet in dat donkere hol te verdwijnen. Marijn was het absoluut niet met me eens, maar de foto’s vertellen mij toch echt iets anders. Misschien een klein stemrondje? (zie facebook).
Aan het einde van de dag waren we gesloopt, en besloten dan ook een dagje te relaxen voor we terug zouden gaan naar Luang Prabang. De volgende ochtend werden we om 8.00 uur wakker, en vonden het eigenlijk toch best zonde een hele dag niets te doen. Dus hebben we snel onze spullen gepakt, en zijn naar het busstation gelopen, waar de bus om 9.00 uur en 11.00 uur zouden vertrekken. Daar aangekomen, om tien voor tien, bleken we precies op tijd voor de bus, die ineens veranderd bleek in een zwaar verouderde, waarschijnlijk afgekeurde minivan. Er zat een grote groep mensen op het station, die zouden natuurlijk nooit allemaal in de bus passen. Jawel hoor! Ineens werden er houten bankjes van ongeveer 15 centimeter breed tevoorschijn gehaald en veranderde het tien persoonsbusje in een bijna-volwaardige bus, waar we met vier personen naast elkaar in zouden moeten passen. Marijn zat met twee lokalen op een anderhalfpersoonsbankje, met een bil op mijn veels te hoge uitklapstoeltje, waardoor ik half uit het raam, met mijn hoofd tegen het plafond, tegen de gammele deur aangedrukt zat. Deze rit was misschien nog wel verschrikkelijker dan de eerste, en het was nog steeds zo bloedverziekend heet. Onze gezichten stonden op onweer, we waren allebei niet heel gezellig meer, maar we hebben de tocht overleefd en een hotel gevonden tegen een redelijke prijs na wat onderhandelen van Marijn. Dit onderhandelen heeft Marijn aardig onder de knie, zo goed zelfs dat hij zelfs heeft weten te onderhandelen over de prijs van een zak chips.. alles om binnen het budget te blijven. Op deze manier hebben we die avond heerlijk kunnen genieten van ons goedkope zakje chips tijdens een spannende film op de HBO zender die de tv op onze kamer blijkt te hebben. De fan op onze gezichten gericht, de bedden beide aan de andere kant van de kamer, en vooral niet te veel bewegen.. het is te doen hoor, dat reizen..