Beauty of the Ocean!

Je opent je ogen langzaam, de zon lijkt lang niet zo fel door je zonnebril. Zal ik wel? Zal ik niet? Het kost zoveel moeite.. Je hoort de zee rustig kabbelen, als je omhoog kijkt zie je de palmen langzaam ruisen in de wind. Zouden de kokosnoten al rijp genoeg zijn om er eentje open te hakken, zodat je er een rietje in kan steken en kan drinken uit een kokosnoot? Gewoon, voor het tropische gevoel?
Zal je wel? Zal je niet? Vooruit dan maar. Je strijkt je haren uit je gezicht en komt dat hele stuk overeind om je bananenshake van het tafeltje voor je te pakken. Voetjes in de zee, de temperatuur precies goed.. Genietend kijk je naar de vissen die je ook zonder de zee in te gaan kunt bewonderen.. Welkom op de Gili’s!

Anderhalf uur varen en we kwamen aan op het eerste eilandje van de Gili’s, Trawangan. Het grootste eiland waar je in twee uur helemaal omheen kunt lopen. En verder, is het hier vooral heel relaxed! Denk aan overdag een beetje bakken aan het zwembad of op het strand, en ’s avonds happy hours en silent disco’s (vanwege Ramadan moet het vroeger stil zijn, dus is dit de ideale oplossing). Dat betekent koptelefoon op, en met je voeten in de zee genieten van je cocktail!
Gemotoriseerde voertuigen zijn hier verboden, dus hoor je niets anders dan genietende mensen, het getrappel van paardenvoetjes die karren (fungerend als taxi of vrachtwagen) voorttrekken en.. de moskee. Helemaal blij waren wij met onze accommodatie, ook nog toen we de Imam door de speakers van de moskee hoorde schallen. Maar serieus, dit gaat de hele, maar dan ook de hele dag door.. gelukkig houdt het om half twaalf op, zodat we nog wel van een beetje slaap kunnen genieten. Dachten we. Om 5.00 uur ’s morgens schrokken Marijn en ik wakker van een vrouw die gilde als een speenvarken, het leek in helemaal niets op het melodieuze gezang van de Imam gedurende de dag. Deze vrouw schreeuwde moord en brand, en we waren dan ook even bang dat het een tsunami alarm zou zijn of iets dergelijks. Maar nee, het hoorde er gewoon echt bij..

Het guesthouse waar we slapen is sowieso best een beetje bijzonder. De man die het beheert is een vriendelijke, doch ietwat opdringerige vent die alles van ons wil weten en rustig als het licht al uit is even aan komt kloppen om een nutteloze vraag te stellen. ’S Morgens, toen wij lichtelijk brak uit bed kwamen, vertelde de man dat hij het inclusieve ontbijt wel wat op kon pimpen met een beetje ‘mushrooms’, en toen Marijn vriendelijk bedankte en vertelde dat hij een beetje last had van de avond ervoor, had de (zelf zo high als een spacecake) man wel een kleine ‘energizer’ voor Marijn. Op ieder moment van de dag zag deze vent wel kans om ons een van zijn ‘tickets to the moon’ aan te bieden. En dan het liefste om half negen ’s morgens bij het ontbijt..

Op dit eiland hebben we weinig anders gedaan dan gezond, gesnorkeld (alweer schildpadden gezien!), en heerlijk gegeten bij een luxe restaurant welke vers gevangen vis serveerde en het beste saladebuffet in tijden had. We hebben genoten van couscoussalades, pasta pesto en zelfs stokbrood met aїoli!

Onze tijd op Trawangan zat er alweer op, en dus regelde we een tickets naar het nog kleinere Meno. Een klein eilandje, een kleine boot? Het bootje waarin een oud, grijnzend mannetje aan kwam roeien zat vol nadat wij onze backpacks erop hadden gezet, en dus zaten Marijn en ik met onze veel te lange ledematen uit de boot bungelend op het randje van de boot. Het kleine houten dingetje bevatte een klein motortje wat op ongeveer tien centimeter afstand van mijn gezicht hing, en zo waren we klaar om te gaan. Wiebelend en ronkend voeren we naar het andere eilandje, en het kleine bootje meerde aan en de man gooide onze spulletjes eruit. Voor we het wisten was hij weg. Maar eh.. en nu? Dit leek verdacht veel op expeditie robinson.. Geen weg, resort of bordje te bekennen, we waren ergens random gedropt. Het enige wat wij zagen was een verlaten, oud verzakt resort wat in geen jaren meer in gebruik was. Het deed allemaal een beetje spookachtig aan. We zijn maar gewoon gaan lopen, via een klein zanderig paadje de paardenhoefsporen volgend. En ja, dit eilandje is inderdaad heel klein. Na een kwartiertje waren we het eilandje bijna rond en troffen we enkele huisjes aan. En wauw, we zitten weer fantastisch. Het huisje is een soort van ‘houten-ark-meets-herberg’, vanbinnen heel ruim en met een fantastische tropische buitenbadkamer, en een uitzicht van talloze palmbomen.

En wat we hier doen? Ik lees een boekje in een van de strandhutjes, terwijl Marijn de hele zee afsnorkelt op zoek naar nieuw leven.. En ja, het heeft resultaat, 5 chillende schildpadden die zo op hun gemak zijn dat je ze aan kunt raken!

Gili Air en Lombok zijn voor nu even het vermelden niet waard, we hebben namelijk nog veel meer te vertellen! Want van drie eilanden gingen we naar drie Snijders.. Ze zijn er, Marlieke en Jurgen. Drie snijders in Indonesië, met Snijdergrapjes en niet te ontkennen overeenkomsten, te beginnen met de drie blonde koppies waardoor ik er soms toch best wel een beetje buiten val. Voor het gemak ben ik ook maar Miss. Snijder geworden, en hoor ik er helemaal bij, ondanks mijn donkere haren. Maar ach, dat was ik van thuis ook al gewend. Het weerzien was bijna zoals het zijn moest. Met dubbele gevoelens stonden wij om acht uur keurig voor de gate te wachten om ze op te halen op onze scooter, om de reis geheel in stijl te beginnen. Niet meer met zijn twee, dat zou best een beetje anders worden.. met ons zelfgeknutseld ‘Welcome family Snijder’ bordje voelde we ons steeds een beetje dommer toen het vliegveld begon leeg te stromen. Waar waren ze nou? Sowieso nog geen vlucht van Lion Air op de bordjes te bekennen. Oeps.. verkeerde terminal. Om kwart over acht kwamen we ze tegen halverwege, zij nog fris en fruitig en wij oververhit van het snelle sprintje tussen de twee terminals. Niet zoals het zijn moest, de twee reizigers die het heter hadden dan de ‘beginners’.

En nu zijn we met zijn vieren, wat dus ook vier keer zo gezellig is. Na honderdduizend verhalen te hebben verteld en uitgewisseld, welkomstdrankjes te hebben gedronken, te hebben genoten van een heerlijke Nederlandse koffie (toch best handig, zo’n zwager die de urgentie van een goede kop koffie inziet en zijn eigen draagbare mini koffiezetapparaatje meeneemt), winegums uit Nederland, een avondje te zijn gaan stappen en te hebben gerelaxed in ons luxe hotel (met TV in bad!) was het tijd om wat dingen te gaan doen die op onze bucketlist stonden. En jawel, het had allemaal te maken met de zee. Als eerste gingen we surfen. Heel erg leuk, veel leuker dan we verwacht hadden, maar wel ontzettend moeilijk. De hele dag hard werken om een paar seconden te kunnen blijven staan! Glazen zeewater gedronken, vermoeide spieren waarvan je niet wist dat je ze had en, in Marijns geval, een flink aantal schaafwonden. Weten we ook meteen waar een rashguard voor dient.. Het surfen was heel leuk, maar stiekem was er maar een ding waar ik aan kon denken.. Marijn en ik zijn heel Bali doorgereden met de scooter, hebben meerdere mails gestuurd en zijn langs verschillende mensen gegaan om het voor elkaar te krijgen, zwemmen met dolfijnen. Het staat zo hoog boven aan mijn lijstje, en als je de kans dan krijgt.. Helaas kregen we, toen we binnenstapte bij een tourbureau, te horen dat alles volgeboekt zat tot augustus, en dan zijn wij hier al lang niet meer. Maar, verzekerde de vrouw van het bureau ons, als er plek vrij zou komen zou ze echt wel bellen. Ik vond het niet erg geloofwaardig, en we zetten de teleurstelling dan ook op zij en zijn het nachtleven van Bali gaan verkennen. De volgende dag liepen wij op nieuw langs dit kantoortje. Verontwaardig liep de vrouw naar ons toe; ‘ Waarom hebben jullie nou niet gereageerd? Ik heb gebeld, gesmst, ben langsgegaan bij jullie hotel! Er was plek!’. Nou, geloof me, ik heb nog nooit zo gebaald en me voor het hoofd geslagen als die dag.. Tijdens het surfen baalde ik nog steeds een beetje, tot ik ineens een telefoontje kreeg. Het kon! Er hadden mensen gecanceld! Marlieke en ik hebben, zonder gene, al schreeuwend en juichend en rennend de weg naar het kantoortje afgelegd, ons hardop bedenkend waarom de mensen die we buikgriep hadden toegewenst, uiteindelijk afgezegd hadden.. En om 9.00 de volgende ochtend was het dan zo ver. We gingen het doen.

Met een bootje voeren we de zee op, tot we bij een vlottenstation aankwamen. Daar zagen we ze al, tien dolfijnen, klaar om met ons te zwemmen! Helaas moesten we nog heel even wachten, maar tijdens het wachten mochten we wel iets anders leuks doen; Zwemmen met stingrays! Het was erg vermakelijk, en ook heel bizar. De roggen trokken zich niets van ons aan en duwden ons gewoon opzij met hun flubberige vleugels als ze er langs wilden, en soms vergisten ze zich (of vonden ze het gewoon leuk?) en zogen ze zich met hun enorme bekken aan ons vast. Onder water hebben we ze gevoerd, wat heel leuk maar ook best een beetje eng was. Die beesten zijn groot. En flubberig. En al die tijd kon ik mijn concentratie er toch niet echt bij houden..

Het was fantastisch. Ik werd op slag verliefd op de mannetjesdolfijn waar we mee gingen zwemmen. Hoe hij van die typische geluidjes maakte toen we aan kwamen lopen, hoe hij aan kwam zwemmen en ons in de gaten bleef houden, rondzwemmend, en hangend in het water naar ons starend tot we er eindelijk in mochten.. Drie kwartier lang was ik compleet in de wolken, en met mij Marijn en Marlieke ook. Heel veel knuffels, kussen en spelletjes later mochten we onder water toekijken hoe de dolfijn zich voortbeweegt door een steentje in het water te gooien. Deze kwam hij terug brengen, onder water, en op diezelfde plek kon je de dolfijn dan ook voeren. Het was echt zo gaaf om te zien hoe de dolfijn onder water doet. Alleen jij en de dolfijn, heel bijzonder! Ik vond het maar moeilijk afscheid te nemen. Zo leuk hoe hij zich op zijn rug laat drijven en zijn ogen dichtdoet als hij over zijn buik wordt gekieteld, we konden er maar niet mee stoppen. Tot.. de dolfijn ineens begon te plassen. Maar dan ook hard. En niet random, maar nee, het was een voltreffer hoor. Mijn haren, gezicht.. het zat overal. Ondergepist door een dolfijn! Hoe verzin je het! Maar goed, niet zomaar door een beest, door een dolfijn, dat dan weer wel.

En dat was niet onze enige encouter met dieren van de zee. We zijn weer op Lembongan, om de trip, die vorige keer helemaal niet succesvol was, over te doen. Eerlijk gezegd best wel spannend. Maar wie manta’s wil zien, moet er wat voor over hebben! Met een andere tourguide vertrokken we in een iets groter bootje. De spanning verdween al snel en maakte plaats voor enthousiasme toen we onderweg ineens allemaal vinnen boven het wateroppervlak uit zagen komen. Een hele troep dolfijnen passeerde ons, en zwommen vlak langs de boot voorbij. Wat een geluk! Dolfijnen in het wild! Ik zou bijna vergeten dat ik nerveus was om het onrustige water in te gaan! Maar het water zag er rustiger uit, en na een korte scan was het al duidelijk. Ze waren er! Na snel onze flippers en maskers te hebben aangetrokken, en toch maar een zwemvestje voor de zekerheid, doken we de zee in. WAUW. Dat is het enige woord wat we ervoor kunnen verzinnen. Wat zijn deze beesten gigantisch. Het water was niet extreem helder, waardoor deze 2 meter grote beesten soms pas op het laatste moment, zo’n 30 centimeter van je vandaan, te zien waren. We hebben er zoveel gezien, en hoewel ze snel zwommen, hebben we er echt van kunnen genieten! Alsof ze doorhadden dat we er waren keerden ze regelmatig om en cirkelden ze om ons heen, soms zo dichtbij dat je ze aan kon raken. Het werkte bijna hypnotiserend, zulke grote beesten die zo rustig door het water zweven.. Het kostte best veel moeite het water uit te gaan, wetend dat je dit waarschijnlijk maar één keer in je leven te zien krijgt..

Heel heel heel erg balen voor Jurgen alleen dat hij zich die ochtend niet zo lekker voelde. Vastbesloten om manta’s te zien is hij meegegaan, helaas heeft hij alleen niet meer gezien dan de reling van de boot en wat visjes die kwamen genieten van het lekkere hapje..
En nu houden we vakantie. Toeren wat rond op de scooter, proberen een kleurtje te krijgen zonder te verbranden, en pakken iedere avond happy hour even mee. En wat er verder op de planning staat? Das ook best een leuk verhaal, maar dat bewaren we voor de volgende keer;)