Size does matter!
Blijf op de hoogte en volg Marijn en Manon
02 Juli 2014 | Maleisië, Kuala Lumpur
Het lijkt misschien soms alsof we overdrijven. Om onze verhalen spannender te maken, of de details interessanter. Maar het mooie aan onze reis is dat we, alles wat we schrijven, ook echt daadwerkelijk meemaken. En alles wat we zien, ook echt zo groot is als we zeggen. En eerlijk is eerlijk.. in sommige gevallen: Size does matter.
Na Thailand is dit land best wennen. Waar Marijn op Krabi nog bewonderend aan zijn blonde armhaar werd geplukt terwijl we op de scooter wachtten voor het stoplicht, zijn de mensen hier terughoudender en worden we giechelend nagestaard. Tijdens onze allereerste keer McDonalds in Azië had Marijn al snel een fanclub verzameld. Het hele team achter de balie stond zwijmelend hartjes naar hem te gebaren en met elkaar bliezen ze handkusjes toe. Toch is Maleisië anders. Ik word door de mannen bijvoorbeeld niet begroet, en de mensen stellen al hun vragen aan Marijn. Het enige dat ik mag doen, is er naast staan en een beetje schaapachtig lachen.
Na ons verblijf in de stoffige stad met ratten en vieze badkamers, waren we wel weer toe aan wat luxe. En waar kan dat beter dan op een eilandje met witte stranden, blauwe zee en vooral, heel veel rust?
Om 7.30 zaten we in de bus zodat we de 2e boot van die dag konden pakken. Dit verliep allemaal heel soepel, en we genoten dan ook van het half uurtje in de speedboot. Van te voren hadden we wat verhalen meegekregen van mensen die de aankomst op de perhentians vergelijken met een race, aangezien iedereen zo snel mogelijk de beste accommodatie wil vinden. Wij hadden daar niet zo heel veel zin in, dus lieten we ons afzetten op Coral Bay, een klein strandje op Pulau Kecil. Wauw, dit zag er goed uit! We hadden er helemaal zin in en liepen op het eerste van de 9 resortjes af. ‘Sorry, full’. Dat hadden we al eerder gehoord, dus niets aan de hand. We liepen naar de 2e; ‘Sorry, full’. Oké, geen paniek, er zijn er nog zeven. Ze laten echt geen boten vol mensen op dit eiland aankomen als er niet genoeg plek is om te slapen. WEL DUS. Na alle resorts te zijn afgelopen (oké, stiekem soms een beetje hardgelopen) was er nog ѐѐn huisje over, helemaal aan het einde van het eiland. Snel hebben we onze namen op het bord geschreven. Niet eens gekeken hoe het eruit zag of wat het kostte, wij hadden een slaapplek. Tot we mochten inchecken hebben we ons vermaakt met het kijken naar mensen die wanhopig een plek zochten op het overvolle eiland.
Al snel kwamen we erachter dat het zo druk is omdat we midden in het weekend zijn aangekomen, niet helemaal goed getimed dus. Maar dat de accommodatie vol zit, daar merk je niets van. Het strandje is vrijwel verlaten, en ook ’s avonds zijn de restaurantjes rustig.
Maar eerst over ons huisje. Wat een geluk! Ons simpele houten hutje bevindt zich op een rotsachtig stuk, waardoor wij wat hoger zitten dat op de rest van het eiland, en als een van de weinigen een prachtig uitzicht hebben op de zee. Ons balkonnetje hangt er letterlijk boven, dat belooft mooie zonsondergangen.. Verder heeft ons huisje wel enkele huisdieren, waaronder een gigantische blauw met oranje gestippelde gekko. Hij is redelijk brutaal, want iedere keer dat Marijn hem met een handdoek oppakt en buiten loslaat, bijt hij zich als een terriër vast in de handdoek en keert enkele uren daarna gewoon weer terug!
Op PhiPhi hebben we allebei een mooie snorkelset aangeschaft, natuurlijk was het eerste wat we deden het water ingaan om te kijken of we al wat visjes konden spotten bij ons huisje. Jahoor, we gingen via de rotsen voor ons hutje het water in en we zwommen tussen prachtige stukken koraal, felgekleurde visjes en gigantische schelpen. En dat niet alleen, we hebben huishaaien! Vanaf de perhentians kun je een trip boeken naar sharkpoint, om daar haaien te spotten. Dit waren wij natuurlijk van plan, maar het is helemaal niet meer nodig! In het rif waar ons huisje boven ligt, cirkelen namelijk twee haaien rond. Als we rustig afwachtten konden we ze op de juiste plek steeds voorbij zien komen. Toen we net een beetje bijgekomen waren van dit gave gebeuren, kneep Marijn ineens hard in mijn been en gebaarde wild met zijn handen. Voor ons zwommen drie gigantische vissen. Maar dan ook echt gigantisch. HUUUUGE! De vissen waren minstens 80 cm groot met dikke knobbels op hun kop. Na wat research denken we dat het ‘bultkop papegaaivissen’ zijn (nee, we zijn geen nerds, en nee, we houden ook geen visboekje bij). Vanaf ons huisje hebben we ze later die dag nog vaak voorbij zien zwemmen, ze waren dus vanuit de lucht zelfs nog te zien!
’s Avonds waren we klaar voor onze spectaculaire zonsondergang. Helaas begon het steeds harder te waaien, daarna te regenen, en hebben we de rest van de nacht kunnen genieten van zware onweerbuien. De kamer was vrijwel geen moment donker, omdat de oceaan constant oplichtte door de bliksemschichten. Heel mooi om te zien, door onze ramen met uitzicht op de zee, maar de krakende donders die er op volgden waren soms best even schrikken.
De volgende dag hebben we ons vermaakt met eilandbezigheden. Opstaan met het geruis van palmbomen en de zee die zachtjes tegen de rotsen slaat, rustig ontbijten, beetje zwemmen, beetje snorkelen. Onze aangeschafte badmintonrackets tegen de verveling blijven onaangetast in hun verpakking, en we doen ons tegoed aan grote schalen vers fruit en ijskoude shakes. Helaas barstte de onweer om 16.00 die dag weer los, waardoor wij genoodzaakt waren een middagdutje te gaan doen. Houden we helemaal niet van.
Op dag drie besloten we toch maar eens in actie te komen. Echt bruin worden we nog niet doordat er een laagje wolken hangt, dus kunnen we net zo goed de hele dag in het water hangen. ’s Morgens hebben we een bootje gevonden die ons wilde meenemen op een trip. Het bootje was piepklein, maar dan ook echt piepklein, maar dat was helemaal niet erg aangezien we maar met vier personen waren. De eerste stop was sharkpoint. Omdat we eigenlijk best nog wat grotere haaien wilden zien. Een beetje gehaast zwommen we het toegewezen stuk zee af, op zoek naar de gevaarlijke dieren. Daardoor vergaten we eigenlijk te genieten van de rest om ons heen. We zouden bijna niet hebben gekeken naar de gigantische koraalplaten en bizarre pijlvormige vissen. Net toen we wilden opgeven, en ik een beetje moedeloos ronddobberde, kneep Marijn opnieuw in mijn been. Ik kwam boven water en deed mijn duikbril af om hem erop te wijzen dat zo’n grapje niet zo leuk is als je op zoek bent naar roofdieren, toen Marijn boos boven water kwam. ‘Hallo, ik knijp je in je been omdat er een reusachtige haai voor bij zwemt, die jij gewoon NIET gezien hebt’. Ze zaten er dus toch! Niet bereid Marijn weer in zijn eentje een haai te laten spotten, zijn we dicht bij elkaar gebleven. Met als resultaat dat we hebben kunnen genieten van een babyhaai die rondjes om ons heen cirkelde, en een zeer gevaarlijk groot uitziende haai van twee meter afstand hebben kunnen bewonderen. Heel erg gaaf, zo gaaf, dat we vergeten zijn foto’s te maken!
Tijdens de tweede stop konden we ons niet echt concentreren. Hoewel het koraal en de vissen ook hier echt heel mooi waren, keken we eigenlijk allebei heel erg uit naar de volgende stop, waar we hopelijk schildpadden zouden kunnen zien. De bootman verzekerde ons dat we die schildpadden echt wel zouden zien. En hij heeft niets gelogen. Nog geen halve minuut nadat we in het water lagen zagen we de eerste schildpad op de bodem. Moeilijk te zien, maar niet te missen met zijn grote schild en gevlekte kop en flippers. Toen we een beetje rondzwommen, dreven Marijn en ik ineens recht boven een grote schildpad. We bleven er boven zwemmen, en zagen hoe hij ineens steeds dichterbij kwam. De reusachtige schildpad (hij was echt heel erg groot, meer dan een meter lang) kwam langzaam, als in slowmotion, naar boven zwemmen om lucht te happen. Maar wij zaten er recht boven! De schildpad zwom nog geen twintig centimeter onder ons, en pal voor onze neus kwam zijn kop boven water en konden wij hem van ongelooflijk dichtbij bewonderen. We hebben zo ontzettend veel geluk gehad. Ik kan er nog steeds niet bij. Wat een onvergetelijk moment. WAUW. Het enige enorme nadeel is dat, net op dit moment, Marijn zijn camera het door het zoute water heeft begeven. We hebben een partijtje gevloekt, maar niemand neemt ons dit meer af. Daar kan zelfs een kapotte camera niets aan veranderen.
Na ons fantastische verblijf op de Perhentians was het toch echt tijd om ons kleine eilandje te verlaten om richting Kuala Lumpur te gaan. Misschien hier eindelijk voetbal met meerdere mensen! Na een lange busrit in een ontzettend luxe bus met leren stoelen die niet onder deden voor bussinessclass in het vliegtuig, kwamen we aan in KL, waarna we spontaan besloten de bus te pakken naar Melaka, een stadje ten westen van KL dat Nederlandse geschiedenis kent. Best grappig, om middenin Azië ineens een molen, stadhuis en herengracht te zien. Verder was Melaka stiekem niet zo heel bijzonder, dus hebben we ons vermaakt met de gigantische shoppingmalls, luxe bioscoop en de vreemde Maleisische lekkernijen (lees: GADVERREDAMME) zoals ABC-ijs; Schaafijs, daar bovenop roomijs, daarbovenop rode jelly, groene spaghettislierten, maïs, kapucijners (geen grapje), chocoladehagelslag, gekleurde sprinkles en chocoladesaus. En we zijn absoluut verknocht geraakt aan het Indische eten hier. Hoewel de opmaak er niet zo fantastisch uitziet, smaakt het geweldig. Er wordt een bananenblad voor je neus gelegd, dan komt er een mannetje voorbij die een reusachtige hoeveelheid rijst op je blad legt, en komt er een ander mannetje met grote zilveren emmers om je blad vol te gooien met verschillende curries. Tot slot komt er nog een laatste persoon voorbij met een gigantische ton vol kroepoekachtige dingen die er bovenop worden gegooid. En bestek? Dat hebben ze niet. Ook Marijn heeft zijn nieuwe favoriete eten gevonden, en ik zou Manon niet zijn als ik niet achter deze receptjes zou zijn aangegaan. Kortom, dat wordt thuis weer eens iets anders dat Thaise curry.
Ach thuis, hoewel we ons hier vermaken, verlangt vooral Marijn best even naar het thuisfront tijdens het WK. Tot nu toe zien we niet veel Nederlanders, en kijken we dus met een klein groepje of met zijn tweeën. We moeten het doen met elkaars gejuich en de foto’s en filmpjes die we op facebook voorbij zien komen. Maar deze keer zouden we in KL kijken, dus ongetwijfeld met meer mensen! Ons super de luxe hotel met uitzicht over de Petronas Towers lag echter best ver uit het centrum, waardoor we opnieuw moesten besluiten met elkaar te kijken op de hotelkamer.. in onze shirtjes, met de borrelnootjes en (helaas) hele islamitische niet alcoholische colaatje, zaten we klaar voor de wedstrijd. Om twee voor 12 liet de TV echter nog steeds een oude herhaling zien. Shit, shit, shit. Het hotelpersoneel had gelogen en er was geen wedstrijd! Het moet er grappig uit hebben gezien, twee enthousiaste, gepanikeerde oranjetenues rennend door een hotel op zoek naar een TV. Twee minuten te laat vonden we een scherm. De aftrap gemist, maar dat begint voor Marijn zo onderhand traditie en zijn geluksbrenger te worden. Onze boosheid over de afzetterij (voor dit scherm moesten we flink betalen, het hotel had de belangrijke zender op de kamer er gewoon afgehaald) verdween na de overwinning, en ook Marijns ‘heimwee’ verdween al snel toen we ons realiseerden dat we een nieuw avontuur tegemoet gaan.. 1 juli vliegen we naar Bali. Indonesië, we komen eraan!
Na Thailand is dit land best wennen. Waar Marijn op Krabi nog bewonderend aan zijn blonde armhaar werd geplukt terwijl we op de scooter wachtten voor het stoplicht, zijn de mensen hier terughoudender en worden we giechelend nagestaard. Tijdens onze allereerste keer McDonalds in Azië had Marijn al snel een fanclub verzameld. Het hele team achter de balie stond zwijmelend hartjes naar hem te gebaren en met elkaar bliezen ze handkusjes toe. Toch is Maleisië anders. Ik word door de mannen bijvoorbeeld niet begroet, en de mensen stellen al hun vragen aan Marijn. Het enige dat ik mag doen, is er naast staan en een beetje schaapachtig lachen.
Na ons verblijf in de stoffige stad met ratten en vieze badkamers, waren we wel weer toe aan wat luxe. En waar kan dat beter dan op een eilandje met witte stranden, blauwe zee en vooral, heel veel rust?
Om 7.30 zaten we in de bus zodat we de 2e boot van die dag konden pakken. Dit verliep allemaal heel soepel, en we genoten dan ook van het half uurtje in de speedboot. Van te voren hadden we wat verhalen meegekregen van mensen die de aankomst op de perhentians vergelijken met een race, aangezien iedereen zo snel mogelijk de beste accommodatie wil vinden. Wij hadden daar niet zo heel veel zin in, dus lieten we ons afzetten op Coral Bay, een klein strandje op Pulau Kecil. Wauw, dit zag er goed uit! We hadden er helemaal zin in en liepen op het eerste van de 9 resortjes af. ‘Sorry, full’. Dat hadden we al eerder gehoord, dus niets aan de hand. We liepen naar de 2e; ‘Sorry, full’. Oké, geen paniek, er zijn er nog zeven. Ze laten echt geen boten vol mensen op dit eiland aankomen als er niet genoeg plek is om te slapen. WEL DUS. Na alle resorts te zijn afgelopen (oké, stiekem soms een beetje hardgelopen) was er nog ѐѐn huisje over, helemaal aan het einde van het eiland. Snel hebben we onze namen op het bord geschreven. Niet eens gekeken hoe het eruit zag of wat het kostte, wij hadden een slaapplek. Tot we mochten inchecken hebben we ons vermaakt met het kijken naar mensen die wanhopig een plek zochten op het overvolle eiland.
Al snel kwamen we erachter dat het zo druk is omdat we midden in het weekend zijn aangekomen, niet helemaal goed getimed dus. Maar dat de accommodatie vol zit, daar merk je niets van. Het strandje is vrijwel verlaten, en ook ’s avonds zijn de restaurantjes rustig.
Maar eerst over ons huisje. Wat een geluk! Ons simpele houten hutje bevindt zich op een rotsachtig stuk, waardoor wij wat hoger zitten dat op de rest van het eiland, en als een van de weinigen een prachtig uitzicht hebben op de zee. Ons balkonnetje hangt er letterlijk boven, dat belooft mooie zonsondergangen.. Verder heeft ons huisje wel enkele huisdieren, waaronder een gigantische blauw met oranje gestippelde gekko. Hij is redelijk brutaal, want iedere keer dat Marijn hem met een handdoek oppakt en buiten loslaat, bijt hij zich als een terriër vast in de handdoek en keert enkele uren daarna gewoon weer terug!
Op PhiPhi hebben we allebei een mooie snorkelset aangeschaft, natuurlijk was het eerste wat we deden het water ingaan om te kijken of we al wat visjes konden spotten bij ons huisje. Jahoor, we gingen via de rotsen voor ons hutje het water in en we zwommen tussen prachtige stukken koraal, felgekleurde visjes en gigantische schelpen. En dat niet alleen, we hebben huishaaien! Vanaf de perhentians kun je een trip boeken naar sharkpoint, om daar haaien te spotten. Dit waren wij natuurlijk van plan, maar het is helemaal niet meer nodig! In het rif waar ons huisje boven ligt, cirkelen namelijk twee haaien rond. Als we rustig afwachtten konden we ze op de juiste plek steeds voorbij zien komen. Toen we net een beetje bijgekomen waren van dit gave gebeuren, kneep Marijn ineens hard in mijn been en gebaarde wild met zijn handen. Voor ons zwommen drie gigantische vissen. Maar dan ook echt gigantisch. HUUUUGE! De vissen waren minstens 80 cm groot met dikke knobbels op hun kop. Na wat research denken we dat het ‘bultkop papegaaivissen’ zijn (nee, we zijn geen nerds, en nee, we houden ook geen visboekje bij). Vanaf ons huisje hebben we ze later die dag nog vaak voorbij zien zwemmen, ze waren dus vanuit de lucht zelfs nog te zien!
’s Avonds waren we klaar voor onze spectaculaire zonsondergang. Helaas begon het steeds harder te waaien, daarna te regenen, en hebben we de rest van de nacht kunnen genieten van zware onweerbuien. De kamer was vrijwel geen moment donker, omdat de oceaan constant oplichtte door de bliksemschichten. Heel mooi om te zien, door onze ramen met uitzicht op de zee, maar de krakende donders die er op volgden waren soms best even schrikken.
De volgende dag hebben we ons vermaakt met eilandbezigheden. Opstaan met het geruis van palmbomen en de zee die zachtjes tegen de rotsen slaat, rustig ontbijten, beetje zwemmen, beetje snorkelen. Onze aangeschafte badmintonrackets tegen de verveling blijven onaangetast in hun verpakking, en we doen ons tegoed aan grote schalen vers fruit en ijskoude shakes. Helaas barstte de onweer om 16.00 die dag weer los, waardoor wij genoodzaakt waren een middagdutje te gaan doen. Houden we helemaal niet van.
Op dag drie besloten we toch maar eens in actie te komen. Echt bruin worden we nog niet doordat er een laagje wolken hangt, dus kunnen we net zo goed de hele dag in het water hangen. ’s Morgens hebben we een bootje gevonden die ons wilde meenemen op een trip. Het bootje was piepklein, maar dan ook echt piepklein, maar dat was helemaal niet erg aangezien we maar met vier personen waren. De eerste stop was sharkpoint. Omdat we eigenlijk best nog wat grotere haaien wilden zien. Een beetje gehaast zwommen we het toegewezen stuk zee af, op zoek naar de gevaarlijke dieren. Daardoor vergaten we eigenlijk te genieten van de rest om ons heen. We zouden bijna niet hebben gekeken naar de gigantische koraalplaten en bizarre pijlvormige vissen. Net toen we wilden opgeven, en ik een beetje moedeloos ronddobberde, kneep Marijn opnieuw in mijn been. Ik kwam boven water en deed mijn duikbril af om hem erop te wijzen dat zo’n grapje niet zo leuk is als je op zoek bent naar roofdieren, toen Marijn boos boven water kwam. ‘Hallo, ik knijp je in je been omdat er een reusachtige haai voor bij zwemt, die jij gewoon NIET gezien hebt’. Ze zaten er dus toch! Niet bereid Marijn weer in zijn eentje een haai te laten spotten, zijn we dicht bij elkaar gebleven. Met als resultaat dat we hebben kunnen genieten van een babyhaai die rondjes om ons heen cirkelde, en een zeer gevaarlijk groot uitziende haai van twee meter afstand hebben kunnen bewonderen. Heel erg gaaf, zo gaaf, dat we vergeten zijn foto’s te maken!
Tijdens de tweede stop konden we ons niet echt concentreren. Hoewel het koraal en de vissen ook hier echt heel mooi waren, keken we eigenlijk allebei heel erg uit naar de volgende stop, waar we hopelijk schildpadden zouden kunnen zien. De bootman verzekerde ons dat we die schildpadden echt wel zouden zien. En hij heeft niets gelogen. Nog geen halve minuut nadat we in het water lagen zagen we de eerste schildpad op de bodem. Moeilijk te zien, maar niet te missen met zijn grote schild en gevlekte kop en flippers. Toen we een beetje rondzwommen, dreven Marijn en ik ineens recht boven een grote schildpad. We bleven er boven zwemmen, en zagen hoe hij ineens steeds dichterbij kwam. De reusachtige schildpad (hij was echt heel erg groot, meer dan een meter lang) kwam langzaam, als in slowmotion, naar boven zwemmen om lucht te happen. Maar wij zaten er recht boven! De schildpad zwom nog geen twintig centimeter onder ons, en pal voor onze neus kwam zijn kop boven water en konden wij hem van ongelooflijk dichtbij bewonderen. We hebben zo ontzettend veel geluk gehad. Ik kan er nog steeds niet bij. Wat een onvergetelijk moment. WAUW. Het enige enorme nadeel is dat, net op dit moment, Marijn zijn camera het door het zoute water heeft begeven. We hebben een partijtje gevloekt, maar niemand neemt ons dit meer af. Daar kan zelfs een kapotte camera niets aan veranderen.
Na ons fantastische verblijf op de Perhentians was het toch echt tijd om ons kleine eilandje te verlaten om richting Kuala Lumpur te gaan. Misschien hier eindelijk voetbal met meerdere mensen! Na een lange busrit in een ontzettend luxe bus met leren stoelen die niet onder deden voor bussinessclass in het vliegtuig, kwamen we aan in KL, waarna we spontaan besloten de bus te pakken naar Melaka, een stadje ten westen van KL dat Nederlandse geschiedenis kent. Best grappig, om middenin Azië ineens een molen, stadhuis en herengracht te zien. Verder was Melaka stiekem niet zo heel bijzonder, dus hebben we ons vermaakt met de gigantische shoppingmalls, luxe bioscoop en de vreemde Maleisische lekkernijen (lees: GADVERREDAMME) zoals ABC-ijs; Schaafijs, daar bovenop roomijs, daarbovenop rode jelly, groene spaghettislierten, maïs, kapucijners (geen grapje), chocoladehagelslag, gekleurde sprinkles en chocoladesaus. En we zijn absoluut verknocht geraakt aan het Indische eten hier. Hoewel de opmaak er niet zo fantastisch uitziet, smaakt het geweldig. Er wordt een bananenblad voor je neus gelegd, dan komt er een mannetje voorbij die een reusachtige hoeveelheid rijst op je blad legt, en komt er een ander mannetje met grote zilveren emmers om je blad vol te gooien met verschillende curries. Tot slot komt er nog een laatste persoon voorbij met een gigantische ton vol kroepoekachtige dingen die er bovenop worden gegooid. En bestek? Dat hebben ze niet. Ook Marijn heeft zijn nieuwe favoriete eten gevonden, en ik zou Manon niet zijn als ik niet achter deze receptjes zou zijn aangegaan. Kortom, dat wordt thuis weer eens iets anders dat Thaise curry.
Ach thuis, hoewel we ons hier vermaken, verlangt vooral Marijn best even naar het thuisfront tijdens het WK. Tot nu toe zien we niet veel Nederlanders, en kijken we dus met een klein groepje of met zijn tweeën. We moeten het doen met elkaars gejuich en de foto’s en filmpjes die we op facebook voorbij zien komen. Maar deze keer zouden we in KL kijken, dus ongetwijfeld met meer mensen! Ons super de luxe hotel met uitzicht over de Petronas Towers lag echter best ver uit het centrum, waardoor we opnieuw moesten besluiten met elkaar te kijken op de hotelkamer.. in onze shirtjes, met de borrelnootjes en (helaas) hele islamitische niet alcoholische colaatje, zaten we klaar voor de wedstrijd. Om twee voor 12 liet de TV echter nog steeds een oude herhaling zien. Shit, shit, shit. Het hotelpersoneel had gelogen en er was geen wedstrijd! Het moet er grappig uit hebben gezien, twee enthousiaste, gepanikeerde oranjetenues rennend door een hotel op zoek naar een TV. Twee minuten te laat vonden we een scherm. De aftrap gemist, maar dat begint voor Marijn zo onderhand traditie en zijn geluksbrenger te worden. Onze boosheid over de afzetterij (voor dit scherm moesten we flink betalen, het hotel had de belangrijke zender op de kamer er gewoon afgehaald) verdween na de overwinning, en ook Marijns ‘heimwee’ verdween al snel toen we ons realiseerden dat we een nieuw avontuur tegemoet gaan.. 1 juli vliegen we naar Bali. Indonesië, we komen eraan!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
