Even naar Cambodja..

Al genietend van een vers limoensapje op het strand kwamen we erachter dat we eigenlijk geen plan meer hadden.. Laos zat niet in de planning, Vietnam was door het dure visum niet zo handig.. Wat gaan we dan nu doen? Al naar het zuiden van Thailand? Meteen door naar Maleisië? Nee natuurlijk niet, we gaan gewoon even naar Cambodja!

De sensatiebeluste lezers moet ik helaas teleurstellen.. Cambodja is vooral een historisch en cultureel land. Dat wil niet zeggen dat het verhaal saai is, maar wel dat we vertellen over een paar gruwelijke gebeurtenissen. Dat je dat weet voor je begint te lezen Binnen twee weken zijn we het land door gereisd om alle ‘deze-mag-je-niet-missen’ highlights af te gaan.
Vanwege het wantrouwen dat, vooral bij Marijn, is blijven groeien sinds we Thailand in zijn gekomen, besloten we zelf onze grensovergang te regelen; ‘taxi’ naar de pier, bootje naar het vasteland, autootje naar het kleine stadje Trat, en de dag erna met de bus naar de grens. Vastberaden zich niet te laten afleiden, en vooral niet te laten afzetten, banjerde Marijn direct naar het kleine kantoortje.
Marijn: “Visa here?”
Lijf zonder gezicht in kantoortje: “Yes, yes, visa here”
Marijn: “How much?”
BAM. Schuifraampje dicht. Misschien toch iets beleefder proberen te blijven. Na van kantoortje naar kantoortje, allemaal bestaande uit hokjes met kleine schuifraampjes waardoor wij slechts de handen van de medewerkers konden zien, te zijn gestuurd, hadden we hem dan toch binnen. Voor de normale prijs. Ons visum voor Cambodja!
Omdat het ons goed bevallen was om alles zelf te regelen, zijn we ook hier met een taxi naar het dichtst bijzijnde dorpje gereden. De taxichauffeur was opvallend vriendelijk. Hij wilde ons best even langsbrengen bij het busstation, en ook wel even naar een paar guesthouses. We vertrouwden het allebei absoluut niet, maar na een half uur –en de halve stad- later, moesten we ons ongelijk dan toch toegeven. De Cambodjaanse mensen zijn oprecht, zonder bijbedoelingen, heel erg aardig.

Deze dag was perfect, Cambodja is perfect! Marijn en ik waren allebei zeer gelukkig en vooral, heel tevreden over onze aanpak. Maar ooit gehoord van het gezegde ‘Vogeltjes die te vroeg zingen..’?

We hadden nog geen guesthouse gevonden, maar belangrijker, we hadden ook nog geen geld. Omdat het heel warm was en we niet precies wisten waar we heen moesten, besloot Marijn zijn tassen bij mij achter te laten om even naar de bank te lopen. Na tien minuten begon ik mij al van alles in mijn hoofd te halen, maar ik herinnerde dat dit me vorige keer niet erg in dank werd afgenomen, dus bleef ik braaf zitten. Na twintig minuten bedacht ik me dat Marijn niets van een telefoon of iets dergelijks bij zich had, maar er ondertussen wel vandoor was gegaan met onze paspoorten, creditcards, rijbewijzen en bankpasjes. Na dertig minuten zat ik een tactiek te bedenken hoe ik met alle backpacks richting de bank zou kunnen komen. Na ik-weet-niet-hoelang kwam Marijn met een rotsprint aangerend. Onze pasjes bleken niet te werken, dus hij had ze ‘even achtergelaten’ bij de desbetreffende bank, want hij wilde niet dat ik me zorgen zou maken. De pasjes deden het echt niet. De bankmensen wisten het ook niet. Dus werden we zonder geld weggestuurd. Gelukkig hadden we nog wat Thaise Baht, precies genoeg om een hotelletje te kunnen boeken. Met kakkerlakken, maar het moest maar even. Na de hele stad door te hebben gelopen vonden we 1 bank waar wij kunnen pinnen, maar waren we te laat om nog een restaurantje te vinden. In een klein straatje zonder wegverlichting op onze zoektocht naar iets te eten, werden we achtergevolgd door een roedel verveelde honden die hun schijnaanvallen wilden verbeteren. Een beetje knorrig, en vooral balend dat onze perfect lijkende dag toch niet zo perfect was, gingen we naar bed. We zijn in Cambodja.

Vanuit Ko Kong zijn we naar we naar Sihanoukville gegaan, en hier hebben we genoten van het echte nachtleven, buckets (afgesneden colaflessen) met rum voor $1, heerlijke barbecues op het strand (voeten bijna in de zee!), en niet te vergeten het belachelijke verkeer.
We hadden een scooter gehuurd om zelf de omgeving te kunnen verkennen. Na een paar minuten kwamen we er al achter, Cambodja is: “Met je ogen dicht en gas er op!” De stoplichten staan er voor de show, tweerichtingsverkeer wordt hier heel letterlijk genomen (als je de bocht om komt neem je gewoon de binnenbocht, ook al betekent dit dat je op de verkeerde weghelft terecht komt), en het is absoluut ‘ieder voor zich, God is met ons’. Marijn vond het natuurlijk fantastisch, en al snel zaten we in een levend GTA spelletje waarbij we auto’s van drie kanten tegelijk moesten ontwijken, op de rotonde moesten oppassen voor mensen die deze andersom namen, en vooral, moesten bidden om er levend doorheen te komen. Ik moet zeggen, zelfs ik zou hier durven rijden.. er zijn geen regels, dus kun je ook geen fouten maken!
Na het levendige Sihanoukville zijn we doorgereisd naar Kep, een klein kustplaatsje wat bekend staat om de krab en peper. Het klonk relaxed, we hadden er helemaal zin in. We kwamen er aan, en er was niets. Helemaal niets. Het had aardig wat weg van een spookstad, en de crabmarket verkocht geen crab. Toen de stroom uitviel omdat Vietnam had besloten dat ze zelf meer stroom nodig hadden, en we de nacht moesten doorbrengen zonder ventilator, water en licht, trokken we de conclusie dat ‘crabcity’ zijn naam eer aan doet. Een grote crapzooi, we zijn de volgende dag dan ook meteen vertrokken. Wederom op een originele manier, met twee personen, twee backpacks en twee daypacks op 1 scooter. Paste precies.

Binnen een week zijn we dus door het zuiden van Cambodja heen geracet, om een ‘pauze’ te houden in Phnom Penh, de hoofdstad. Hopelijk eindelijk weer eens genieten van een kop koffie!
Ver weg van het uitgaanscentrum vonden we een ontzettend goed guesthouse, wederom hele aardige mensen en een airco! Met deze temperaturen -in Cambodja is het nu het hete natte seizoen, wat inhoudt dat het regelmatig warmer is dan 40 graden- best wel fijn. De 1e dag dat we hier waren zijn we de stad doorgelopen, ik best een beetje chagrijnig en dus mokkend achter Marijn aanslenterend.. Het constante stof dat opwaait door het drukke verkeer, de vochtige warmte.. Ook Marijn moest toegeven de warmte opbrekend kan zijn, die avond hebben we dan ook weinig anders gedaan dan staren naar een filmmarathon in een zo koud mogelijke kamer. Dat avondje niets doen was een goede keuze, de volgende dag stond namelijk een bezoek aan ‘musea’ op het programma. Dat mag saai klinken, maar alles behalve dat. Sinds we in Cambodja zijn hebben we ons verdiept in de cultuur en de historie, en tot mijn eigen verbazing, blijkt dit echt ontzettend interessant. Nog geen veertig jaar geleden heeft hier een burgeroorlog plaatsgevonden die, ons inziens, valt te vergelijken met de Holocaust. Een ontzettend lang verhaal, voor nu misschien te lang om te beschrijven, maar waar het op neerkomt is dat de Khmer Rouge (een militaire beweging) na een jarenlange oorlog, de ‘zorg’ voor het volk op zich nam. Met als gevolg dat er een ‘zuivering’ heeft plaatsgevonden die het leven heeft gekost van een kwart van de Khmer (Cambodjanen), zo ongeveer 2 miljoen..

Tuol Sleng was de eerste plaats die wij bezochten, een gevangenis die ook wel de S21 wordt genoemd. Deze oude school heeft gedurende de overheersing van de Khmer Rouge gefungeerd als gevangenis. In deze oude school is nog goed te zien hoe de oude lokalen zijn omgebouwd tot piepkleine cellen, en zijn er uitgebreide verslagen, voorwerpen en foto’s te zien van mensen die zijn gemarteld, vaak tot de dood. Na een tijd te hebben doorgebracht in de oude martelkamers, met foto’s van de slachtoffers (hoe zij zijn aangetroffen in deze gevangenis, dood) op diezelfde bedden, met diezelfde boeien, kwamen we in kamers terecht waar ruim 8000 foto’s hangen van mensen die het niet overleefd hebben en zijn gestorven, dan wel aan uithongering, dan wel aan marteling. Minutenlang hebben we gestaard naar de lege ogen die staarden in de verte, de dode –vaak afgetuigde- gezichten. De verhalen en foto’s van de (toen vaak nog kinderen) overlevenden, waren vooral hartverscheurend, en al met al greep dit ‘museum’ ons ontzettend aan. De spanning, het verdriet en vooral de pijn heeft hier duidelijk een plek gevonden, iets wat nog steeds ontzettend voelbaar is. We hebben dan ook vol afkeer gelezen hoe de gevangenisbewaarders hun verhaal deden over het arresteren van onschuldige mensen en het martelen van vrouwen en kinderen, en na de geschreven uitspraak ‘Waar een olifant gaat, zal gras worden vertrapt ‘ was het voor mij klaar. Maar eigenlijk begon het pas..

De tweede stop van die dag waren ‘The Killing Fields’. Op deze plek, toen der tijd ommuurd en ontoegankelijk voor buitenstaanders, werden er per dag ruim 300 onwetende bange mannen, vrouwen en kinderen binnengereden om ter plekke vermoord te worden. We werden langs massagraven gevoerd waar slachtoffers moesten knielen voor het gat waar al honderden lijken lagen, om doodgeknuppeld te worden. De mensen die nog leefden, werden levend achter gelaten en bestrooid met gifpoeder, om een langzame dood te sterven tussen andere, al overleden slachtoffers. De velden die we beliepen bevatten nog vele menselijke resten, de vodden van kleding worden door de wortels van de bomen naar boven geduwd. Maar helaas was dit niet het meest verschrikkelijke wat wij hebben gezien. Een bord naast een reusachtige boom vertelde ons dat de beulen, om kogels te besparen, baby’s doodgooiden en sloegen tegen deze boom. Waarna zij samen met hun onthoofde moeders in een massagraf werden gegooid. Het einde van de tocht leidde ons langs een stupa, waar 8000 schedels van de tot nu toe gevonden slachtoffers tentoongesteld lagen. Hier kon je duidelijk zien op welke manier de slachtoffers om het leven zijn gekomen, met stickers was aangegeven bij de gaten in de schedels, hoe zij precies aan hun einde zijn gekomen. Zeer indrukwekkend maar ook wel een beetje luguber..

Sinds deze dag kijken wij beiden heel anders naar de wereld om ons heen. Het merendeel van de bevolking heeft deze verschrikkelijke tijd meegemaakt, al is hier vrijwel niets van te merken. Het was een heftige dag, en we hadden dan ook echt iets luchtigs nodig om de dag mee af te sluiten. En hoe doe je dat nu beter dan met een Disneyfilm in de bioscoop?

Maar, om maar even van onderwerp te veranderen, ook het dagelijks leven van de Khmer is best wel een beetje boeiend. Kussen in het openbaar is hier nog echt iets om heel hard te giechelen, slapen is hier de grootste dagbesteding, ambulances met zwaailichten houden toch echt even een korte stop om snel wat eten te halen, fruitshakes smaken hier meer naar gesmolten slagroomijs dan fruit, en de Khmer zijn dol, maar dan ook echt dol, op ingewanden, bot en vet in hun gerechten. Dit heeft Marijn van heel dichtbij mogen meemaken, toen er in zijn lunch soepje ineens allemaal vreemde voorwerpen boven kwamen drijven, die in helemaal niets deden denken aan het biefstukje van thuis..

En nu zijn we aangekomen bij onze laatste stop in Cambodja, Siem Reap. Een stoffig stadje, waar niet zo heel veel te doen is, maar waar het toch zo ongelooflijk druk is en wemelt van de toeristen. Jawel, Angkor Wat!
De meeste mensen kiezen ervoor om de toer langs enkele van de honderden tempels met een tuktuk af te leggen. Maar het kan ook anders, en daar houden wij van! Om half negen de avond ervoor zeiden we tegen elkaar dat we echt, echt, echt op tijd naar bed moesten. Om half een waren we boos op onszelf dat het spelletje vier-op-een-rij en onze telefoons zo afleidend kunnen zijn dat het ons niet gelukt was om te gaan slapen. Om half vier ging onze wekker en was het tijd om op te staan. Na een goed ontbijtje van suikerrijke jus d’orange en een pakje koekjes, stapten wij iets na half vijf op onze mountainbikes, om binnen een half uurtje bij het complex aan te komen en tickets te bemachtigen. Precies op tijd, aangezien de ticketbooth om 5.00 AM openging. Al snel ontdekten wij dat we op onze stoere fietsen toch net iets langzamer waren dan de auto’s die dezelfde richting op gingen, en wij waren absoluut niet om half vier ons bed uit gekomen om de zonsopgang te missen! Met als gevolg dat we oververhit (ja dat kan om 5 uur ’s ochtends) aankwamen, precies op tijd om getuige te zijn van de zon die oprijst vanachter het enorme tempelcomplex. Samen met 300 anderen, dat dan weer wel, maar die mensen denken we maar gewoon even weg. Het was het namelijk helemaal waard om zo vroeg al op de fiets te zitten. We besloten om de route in tegenovergestelde richting af te leggen, om alle tours, en dus de massa’s toeristen, te vermijden. En dat is behoorlijk goed gelukt. In totaal hebben we 37,5 km gefietst rondom de vele tempels, waaronder de locatie waar Angelina Jolie rondrent in de film Tomb Raider, en de fantastische oude ruines waar de wortels van bomen zich een weg door de tempels heen hebben gevonden, zodat de bomen verweven zijn met de oude tempels. Veel van de grijze tempels staan op instorten en doen nogal droevig aan, maar na het beklimmen van de oude afgesleten stenen treden hebben we kunnen genieten van fantastische uitzichten. We zijn niet echt tempelbezoekers die uren kunnen rondlopen, maar we hebben ons wel ontzetten verbaasd over de grootte van deze tempels, vooral als je je bedenkt dat er honderden van gebouwd zijn. En de functie ervan? Die is ons nog steeds niet echt duidelijk. Na de hele ochtend fietsen en het beklimmen van de vele tempeltrappen, kwamen we er op de terugweg achter dat we, sinds ons heerlijke ontbijtje, net iets te laat achter dat we niets meer hadden gegeten. Maar gelukkig is Marijn niet alleen heel sportief, maar ook nog eens heel zorgzaam. De rest van de dag hebben we, met redelijk pijn in onze kont, zitten nagenieten van het mountainbiken en het op onze eigen manier aanpakken van toeristische trekpleisters.
En met een dagje relaxen, zwemmen en stiekem een beetje spierpijn, zit ons verblijf in Cambodja er al weer op.. Terug naar Thailand! En eh, prettige wedstrijd allemaal!