Living the rich life!

Deze week zijn we even helemaal backpacker af.. Na de nachttrein terug naar Bangkok, moesten we opnieuw opzoek naar een hotel hier. Aangezien er nogal wat onrust heerst in Thailand, zoals jullie ongetwijfeld hebben meegekregen in Nederland, was het voor ons van belang een relatief rustig plekje op te zoeken. Marijn heeft de ideale plek gevonden, in de buurt van chinatown, op een kleine afstand van de metro zodat we makkelijk en goedkoop nog wat leuke plekjes in Bangkok kunnen zien. Het enige probleem, er waren maar drie hostels te vinden.. Gewoon maar de goedkoopste gekozen, naar verhouding nog steeds best duur, maar wel inclusief ontbijt. Het cheap-ass backpacken begint ons langzaam een beetje op te breken, we hebben er eigenlijk wel eventjes genoeg van. Vanwege de avondklok konden we niet ver bij ons hotel vandaan. De enige dineroptie was dan ook een noedelkraampje met plastic tafeltjes en stoeltjes op (Letterlijk OP) de aanloop naar de snelweg. Niet echt een heel groot succes, eten met de uitlaatgassen in je gezicht, dus snel terug gegaan naar ons hotel. De kamer bleek niet groter dan een hondenhok, en ook met de ramen open en de ventilator aan is het er ’s nachts nog steeds stikheet. We verheugden ons erg op het ontbijt, dat MOEST wel het beste onderdeel van dit hotel zijn! Vol verbazing keken we toe hoe eerst mijn koffie, en daarna de twee minuscule eitjes in de magnetron verdwenen. Minuutje op de hoogste stand, en TADAA, een heerlijk rubberen ei op een sneetje oude toast. We zijn er klaar mee. Klaar met de slechte ontbijtjes, de hete kamers, de afgelegen kleine straatjes. Tijd voor een beetje luxe! Gelukkig stond er die avond iets heel leuks op het programma, een etentje bij Banyan Tree, een van de hoogste gebouwen waar je op de top kunt dineren. Dit hadden wij zelf met ons budget natuurlijk nooit kunnen doen, wat maakt dat we ons al bijna zeven weken lang verheugen op dit moment. Na alle kommetjes rijst en bakjes noedels, eindelijk weer eens een echt stukje vlees of vis!

De hele dag liep ik rond met kriebels in mijn buik, we hadden er echt heel veel zin in. Maar eerst nog even de stad bekijken. Deze dagen hebben we bijna alles lopend gedaan, zo ook een tochtje naar het Lumpini stadion. Marijn wil hier al heel lang een keer naar toe, en nu we toch in Bangkok waren.. Na heel lang lopen kwamen we aan bij.. nouja.. een bordje, Lumpini hier linksaf. Maar linksaf was helemaal niks te bekennen, behalve een grote puinzooi, een lege vlakte met verbande resten. Van jawel, een stadion.. Marijn was dan ook een beetje sippig. Zo lang naar uitgekeken, bleek het stadion te zijn afgebroken en alle belangrijke gevechten ergens anders te worden gehouden. Hadden ze best even mogen vertellen.
Het was tijd om ons klaar te maken! Dat ging nog best lastig, zie je het voor je? In een hokje waar we ons nauwelijks naast elkaar kunnen bewegen, zonder spiegel op de kamer, in de bangkokse warmte, je proberen klaar te maken voor een luxe diner in een tophotel. Marijn voor het eerst sinds zes weken in lange broek en lange mouwen, ik voor het eerst in zes weken een poging mijn haar stijl te maken en make-up op. Geen succes. Door de warmte, gebrek aan ruimte en (oeps, natuurlijk) gebrek aan tijd, en algehele ontwenning was het een hele taak. We moesten dan ook opschieten om op tijd te komen, en haastten ons naar (ik weet het, het past er absoluut niet bij, niets zeggen) de metro om ons naar dit toprestaurant te begeven. Wauw, wat was het fantastisch.. om zes uur kwamen we aan, precies op tijd om op de 61e verdieping van dit gebouw getuige te zijn van de meest geweldige zonsondergang. Met een drankje in ons hand, helemaal in relaxte sfeer door de loungemuziek zonder de achtergrondgeluiden van Bangkok, sloegen we de menukaart open. Mijn god. Wat een prijzen. In shock. We durfden de menukaart bijna niet te bekijken, ik kreeg het benauwd aan de gedachte dat ik onze outfits waarschijnlijk nog niet eens in de buurt kwamen van de prijzen van dit restaurant. Maar we waren er, en na heel lang staren besloten we het minst dure te kiezen, in de hoop dat het mee zou vallen. Maar oh mijn god, wat een diner. Marijn en ik zijn nogal het tegenover gestelde. Ik houd van nieuwe dingen proberen, Marijn vind het eigenlijk allemaal wel best, als het eetbaar is en niet te pittig. Maar ik heb hem betrapt, tijdens ons eerste gerecht heeft Marijn met zijn ogen dicht zitten genieten! Over het menu kan ik eindeloos doorgaan, maar ik zal in het heel kort (proberen te) beschrijven wat we onder andere hebben gegeten: Zalmtartaar, waygucarpaccio, kreeftenbisque (Yes, ik kan ‘kreeft eten’ officieel afstrepen van mijn bucketlist!), kaviaar, passievruchtijs, waygubiefstuk en lamsvlees en.. de beste chocoladetaart ooit. Ooit.
Ruim drie en een half uur hebben we zitten oh-en en ah-en, en vooral ontzettend genoten van de sfeer, het uitzicht, het eten en ik natuurlijk van Marijn, die bij elke hap zat te genieten als een echte jetsetter. Het was echt een van de hoogtepunten van onze reis.
Na deze avond, afgesloten met een foto en chocolaatje bij wijze van herinnering van het hotel, konden we natuurlijk niet terug met de metro. Na de stiekeme stops met de lift om het hotel en het zwembad even te bekijken (en heel stiekem eventjes weg te dromen), was het tijd om met de taxi terug te keren naar ons, ineens nog een stukje slechter geworden, hotel. De volgende dag zouden we vertrekken naar Ko Chang, een van de eilanden ten zuidoosten van Bangkok. En we wisten het allebei, dat wordt geen goedkope kamer..

Die dag verliep alles soepel. Nagenietend stapten we fluitend de metro in, stapten over op de skytrain, kwamen precies op tijd aan voor de bus, konden nog net naast elkaar zitten, de bus kwam te vroeg aan, de boottickets waren niet duur, en het stopte met regenen precies op het moment dat wij de boot op moesten. We lieten ons gewoon maar ergens op dit grote eiland afzetten, en begonnen met wat rondlopen. Via een klein weggetje kwamen we uit op het strand, en bij het eerste hutje wat we tegenkwamen waren we verkocht. En zo komt het nu dat we in een super de luxe resort verblijven. Voor het eerst sinds zeven weken airco, een badkamer die een normale douche heeft en zowaar betegeld is, een grote kamer met schuifdeuren met uitzicht over een blauwe oceaan.. Wat we nu aan het doen zijn heeft niets met backpacken te maken, dit is pure luxe.’S Morgens worden we zowaar fris en fruitig wakker en kunnen dan genieten van een ontbijtje met vers fruit, vers gebakken eieren (in een pan!), pannekoekjes, yoghurt, knapperige toast en echte koffie. Dan nemen we een verkoelende duik in het zwembad tussen de palmbomen en met op de achtergrond het gefluit van vogels, hier en daar een eekhoorntje. We zijn praktisch de enige in het resort door het laagseizoen en de coup die heeft plaatsgevonden, waardoor we kunnen genieten van een privéstrand. Het water is warm en zo helder dan je geen duikbril nodig hebt om de kleine visjes om je voeten te zien zwemmen, en als het avond wordt kleurt de lucht roze en oranje, en zitten we precies op het juiste plekje om de zon onder te zien gaan, precies op het moment dat de zee lijkt te verkleuren. Onze backpacks staan verstopt in een hoekje te wachten, ontnomen van hun functie, want ja, hier blijven wij echt nog wel even..