Lazy Lao!

Wat het leven als reiziger zo mooi maakt? Iedere dag nieuwe dingen zien, constant geprikkeld door je omgeving, de geuren, het voedsel, de mensen..
Terug in Luang Prabang wilden we de watervallen bezoeken. We hebben er al heel wat gezien, maar bij iedere waterval horen we weer dat deze echt de moeite waard is en we hem toch eigenlijk wel moeten zien.. Dus hebben we onszelf er weer van overtuigd, zijn in een tuktuk gestapt, en naar de watervallen gereden. MET secret map! De vorige dag hadden wij een jongen ontmoet die ons een uitgebreide maar chaotische omschrijving gaf van een geheime route naar een ontzettend mooi plekje..
Eenmaal bij de watervallen waren we meteen verkocht. Wauw, wat was dit mooi.. de watervallen bestaan uit een aantal lagen, waardoor er overal kleine pools zijn gevormd, helderblauw en precies de juiste (koude!) temperatuur om af te koelen. Alleen de weg er naar toe was al zo bijzonder, alsof je door een prachtig afgewerkte dierentuin of tropisch zwemparadijs heenliep.. Na een tijdje te hebben doorgebracht beneden, besloten we naar boven te klimmen. Helemaal aan de top gekomen kwamen we erachter dat we de ‘geheime’ afslag hadden gemist, dus lieten we het er bij zitten en namen een andere route terug. Tijdens het naar beneden klimmen langs deze drooggevallen waterval, zagen we een piepklein paadje met een houten in een elkaar geknutseld hek en een bord: “Niet Betreden”. Wie zouden wij nou zijn als we daar naar zouden luisteren? Na een tijdje klimmen, schuifelen en springen hield het pad op. We waren aangekomen ergens halverwege de waterval. De waterval, die tot dat punt ongeveer twintig meters naar beneden viel, kwam uit in een groot, helderblauwe infinitypool, en er was helemaal niemand! Dit was serieus het paradijs, helemaal niemand te zien, een hele waterval voor onszelf, en als je naar de rand toe zwom had je uitzicht over de gehele vallei met al haar watervallen. We hebben ons hier heel lang vermaakt, de film blue lagoon is er helemaal niets bij!
Na een tijdje was het helaas tijd om ons paradijsje te verlaten, maar er zijn nog zoveel mooie plekjes, en we weten ze iedere keer te vinden.. Terug beneden besloten we, tot onze tijd echt om was, nog even met onze voeten in het water te bungelen. In de onderste heldere pool zwommen namelijk honderden kleine visjes, die aan je voeten kwamen knabbelen als je stil bleef zitten. Terwijl ik aan het genieten was van deze fish-spa, zag ik ineens twee paar slippers voorbij vliegen en hoorde ik Marijn roepen. Tegen de tijd dat ik door had wat er aan de hand was, had Marijn de kant alweer bijna bereikt met in zijn armen twee verzopen chinezen. De Chinese toeristen hier zijn in veel dingen niet zo goed.. niet in scooter rijden, niet aan de juiste kant van de weg lopen, en dus ook niet in zwemmen. De band waar ze in rond dobberden was weggegleden, waardoor ze niets meer hadden om zich aan vast te houden. Ze waren serieus aan het verdrinken, en Marijn heeft zijn badmeesterskills dus even serieus in kunnen zetten. Als het aan mij had gelegen waren die chinezen al lang verdronken, ik ging helemaal op in mijn relaxmomentje.. oeps..
En nu zijn we in Vang Vieng, een klein plaatsje iets zuidelijker in Laos. We hadden gehoopt dat het hier iets goedkoper zou zijn, in Luang Prabang hebben we door de relatief hoge prijzen bijna iedere avond hetzelfde gegeten, en de keer dat we luxe uit eten zouden gaan was het een zware tegenvaller!
Vang Vieng is een soort van Backpackersparadijs. De sfeer is relaxed en rustig, terwijl de restaurants en barretjes volledig zijn afgestemd op de geldbesparende backpackers. Zo kregen we gisteren ineens een gratis bucket (een emmer vol laotiaanse wiskey met cola) tijdens het eten! De Laotianen waren heel opgewekt en de sfeer is heel goed, en sinds vandaag begrijpen we waarom. Het droge seizoen is ten einde, en de start van het regenseizoen wordt hier wel heel erg apart gevierd.. De bevolking verzoekt de weergoden om een goed regenseizoen, door grote, zelfgemaakte vuurpijlen af te schieten. Deze met kruit gevulde PVC buizen ( inclusief bamboebevestiging soms wel tien meter lang! zijn te vergelijken met raketten. Iedereen is de hele dag in de weer om in de vallei op zelfgemaakte houten stellages deze vuurpijlen af te steken. De pijlen worden aangestoken met een kapotte electriciteitsdraad, als de schakelaar wordt omgezet ontstaat er een vonk zodat de vuurpijl kan gaan branden. Na een oorverdovend lawaai en heel veel zwarte rook, klinkt het alsof er een volwaardige raket opstijgt. Best een beetje eng om te zien van zo dichtbij, vooral als je ziet dat er best een paar vuurpijlen uit elkaar klappen of de verkeerde kant op vliegen..
Dit ritueel, wat bedoeld is om gaten in de hemel te schieten om de regen te laten komen, gaat gepaard met het kwaad maken van de weergoden. Dit doen ze door alle normen en waarden te laten vieren en zich losbandig te gedragen. De mannen verkleden zich als vrouwen, de vrouwen als prostituees, er wordt gezongen, gedanst en gedronken. Het is een apart tafereel om gade te slaan, maar wederom ontzettend bijzonder om erbij te mogen zijn!
De dag erna waren we helemaal klaar om met het bekende fenomeen hier, het tuben, mee te doen. Dobberen in een binnenband van een auto, en op die manier de rivier afdalen, om heel veel mooie omgeving te kunnen zien. Tenminste, dat dachten we. Om half een werden we verwelkomt met gratis shotjes, en na twee potjes bierpong was het tijd om in de tube te stappen. Nog geen vijf minuten later waren we bij bar nummer twee, waar we wederom een gratis shotje kregen en geen beerpong, maar beervolleybal speelden. Een paar drankjes en schaafwonden bij Marijn later, was het tijd om de banden weer in te gaan. Deze keer wel tien minuten, waarna we bij bar nummer drie aankwamen. Ook hier speelde hetzelfde tafereel zich af, met het grote verschil dat uit het niets een flinke onweersbui losbarstte. Marijn en ik waren, met een paar anderen, verstandig (nuchter?) genoeg om met die onweer niet de rivier in te gaan, en hebben na een paar dansjes en drankjes in de regen, het laatste stukje naar de volgende en laatste bar lopend afgelegd. Hier speelde zich hetzelfde af, en al snel leerde Marijn een Laotiaan kennen, die toevallig een rijke vent bleek te zijn met veel bars en restaurants in Laos. Deze man heeft zich volledig gestort op het ons gratis voorzien van drankjes de rest van de avond. Om half acht waren we klaar met tuben, en na een snelle douche waren we klaar voor een avondje stappen. Tientallen shotjes en biertjes later, en een bezoekje aan een club waar geen backpacker te bekennen was (met dank aan onze rijke nieuwe vriend), is Marijn letterlijk zijn bed in gerold. Om de volgende dag eigenlijk niet meer precies te weten hoe hij thuis is gekomen, en vooral, hoe het in godsnaam kon dat hij geen last had gehad van die toch best wel diepe wonden..
Van deze avond hadden we best een tijdje nodig om te herstellen. Veel koolhydraten in de vorm van patat, brood en pasta later hadden we genoeg moed verzameld om te vertrekken uit Vang Vieng. Een misselijkmakende busreis later kwamen we aan in Vientane, waar eigenlijk helemaal niets te doen is. En nu weten we niet meer precies wat we moeten doen. En als je niet weet wat je in Azië moet, dan ga je, juist, naar Bangkok. Het centrum van Azië. Deze keer met de nachttrein. Een trein die er op het eerste oog best normaal uit ziet, maar ’s avonds verandert als de bankjes worden omgebouwd tot bed, en er uit het plafond ineens ook nog bedden te voorschijn worden gehaald. We waren alleen zo dom om niets te eten in deze trein mee te nemen, waardoord we gedwongen waren wat eten te kopen in de trein. Na een bordje rijst vol mieren, en dus een knorrende buik, klommen we onze laddertjes op, tijd om onze ‘bedjes’ in te gaan..