Bobo's in de bush

Ik lig hier in mijn hangmatje voor het bamboehutje waar we nu al drie dagen ‘wonen’. Uitkijkend op de rivier geniet ik van de koele lucht die de regenbui van een uur geleden heeft meegebracht. Ik hoor de gekko’s en vogels, en voel ondertussen af en toe druppels op mijn been vallen van al het water dat het dak van bladeren niet tegen heeft weten te houden. Het woord genieten? Het komt niet eens in de buurt!
Pai heeft alles wat je maar nodig kunt hebben. Het centrum is klein, bestaat uit slechts vier straten vol restaurantjes, barretjes en winkels met authentieke spullen. Aan het einde van een van deze straten loopt de weg door in een smalle brug gemaakt van bamboe en stro-achtig materiaal. Wiebelig en niet 100 procent veilig, maar het past helemaal bij de omgeving en de rest van de weg naar ons hutje. Overdag toeren we rond op de scooter. Soms tijdenlang, niemand die je tegenkomt op de steile wegen en bospaadjes, die naar onverwachte tempels en watervallen leiden. ’s Avonds genieten van Thaise curry, de beste bananen shakes om vervolgens een drankje drinken in de lokale bar, waar iedereen doet alsof zij elkaar al jaren kennen en de sfeer ongedwongen en vooral heel relaxed is. Dit is nou precies waarom we Nederland hebben ingeruild voor Azië, en daarnaast precies wat we nodig hadden na onze jungletrip!
Zoals al eerder verteld stond er een jungletrekking op het programma, samen met mijn broer(tje) Falco en Robbie. Heel benieuwd waren we naar de groep waarmee we de komende drie dagen de jungle in zouden gaan. Toen we werden opgehaald door onze gids Bobo bleek al snel dat die andere mensen er niet waren, een privetourtje zou het worden dus! Na boodschappen te hebben gedaan vertrokken we in een sangtaew (een overdekte pick-up die fungeert als bus of taxi) richting de bergen, waar onze trek begon met een olifantentocht. Wij hadden dit al een keer eerder gedaan, maar voor Marijn was het de eerste keer. Toen we daar aankwamen werden de olifanten net ‘opgetuigd’ met kleedjes en stoeltjes, maar na onze vraag of het ook mogelijk was zonder deze stoeltjes te rijden werden alle spullen enthousiast weer opgeborgen, en was het voor Marijn tijd om op de olifant te stappen. Dit ging opvallend soepel, en Marijn zal als een echte mahout op de nek van de olifant, met mij erachter. Zeer wijdbeens, een beetje pijnlijk, heel erg prikkelig, maar wat was het genieten! Ik weet niet hoe ze het doen, maar zo groot als deze beesten zijn kunnen ze zich voortbewegen over smalle paadjes, zeer steile dalingen en zo mogelijk nog steilere hellingen. Falco en Robbie reden voor ons, deze mama olifant had haar baby van 11 maanden bij zich, welke vrolijk vooruit hobbelde om vervolgens onder onze olifant door te kruipen. Het kleintje had het erg naar zijn zin, super om te zien, maar af en toe wat onhandig. Tijdens een supersteile helling, waar de olifant serieus moest klimmen en haar poten goed moest neerzetten, besloot de kleine olifant zijn moeder in te halen, waarbij hij vervolgens vast kwam te zitten en niet verder omhoog durfde. Het was fantastisch om te zien hoe de olifant met haar slurf en poten het kleintje de berg opduwde, als een echte mama. Het enige mindere daarvan was dat mama olifant door de zware inspanning behoorlijke scheten liet, en wij (en dan dus met name Marijn) ons vlak achter deze reusachtige olifantenkont bevonden..
Na een idyllische rit van ruim een uur was het tijd voor de olifanten om af te koelen. De olifanten zogen hun slurf vol water en spoten zichzelf, en daarmee ons, helemaal onder. Niet verkeerd, werden wij ook meteen weer een beetje schoon! Jammer alleen dat de olifant waar wij op zaten daarna moest niezen en ik de rest van de trip met-snot-bedekte kleren heb rondgelopen. En geloof me, een olifanten nies is toch echt wat anders dan die van een mens!
Na de olifantentrip was het tijd om de jungle in te gaan. Een aantal uren hebben we door de bamboebossen gelopen, steeds hoger, tot we midden in de bergen over rijstvelden liepen, door grote groepen buffels en dichtbegroeide paden. We kwamen aan bij het ‘dorp’ waar we zouden overnachten. Karen village is een van de vele kleine bergstammen die leven in de bergen van noordelijk Thailand. We sliepen bij lokale mensen thuis, in een kleine hut op hoge palen met een dekentje als matras en niets als deken. Zeer primitief, toen het donker werd was het ook echt donker en hebben we de avond doorgebracht bij kaarslicht. Ik heb geleerd hoe ik Thaise curry moet maken, en na het eten hebben we geprobeerd contact te leggen met de mensen waar wij sliepen. Dit verliep moeizaam, de gastvrouw kwam haar huisje uitgewandeld met een reusachtige sigaret, gemaakt van een bananenblad (grootte van een hand) en lachte haar zwarte gebit bloot toen zij ons vertelde dat ze ‘opium’ rookte. Onze gids deed hier vrolijk aan mee, en sprak halverwege de avond ineens geen woord Engels meer en stond een beetje tegen een paal aan geleund te giechelen. De enige die ons kwam vergezellen was een jongetje van een jaar of 12 oud, die een klein beetje Engels sprak. We leerden hem het spelletje Ezelen, inclusief Nederlands tellen. Hij vond het fantastisch, maar raakte helemaal uitzinnig toen het tijd was om ons zijn spelletje te leren! Het simpele kaartspel had maar een doel, degene met de hoogste kaart mocht met zijn vingers roet van de pan schrapen, en het gezicht van degene met de laagste kaart ondersmeren. Heel leuk, maar best een beetje smerig als je voor je naar bed gaat niet de kans hebt je gezicht te wassen!
Het slapen zelf was een hele onderneming. Met alle fobieën die heersen binnen de groep (spinnen, slangen en ja ja, vogels) was het lastig om snel ons bed in te gaan. Na driedubbele check door Marijn, aangezien hij de enige is die nergens bang voor is (of althans, voor zover we weten), het volledig indekken in de klamboe en na toch nog maar even een eigen check, was het tijd om te slapen. Dit ging opvallend snel, misschien toch wel een iets vermoeiendere tocht dan dat we dachten..
De volgende dag werden we om 10.00 uur ingepakt en ready verwacht om te vertrekken. Onze gids was nergens te bekennen, en na een half uurtje wachten werden we door een oude man, die zichzelf ‘dj-mountain’ had gedoopt, meegenomen. We slenterden achter de man aan, die ons allerlei niet-bijzondere dingen liet zien, een pitstop inlaste om zichzelf te voorzien van belachelijke pet en zonnebril, tot we het zat begonnen te worden. Waar was onze Bobo? Na even om ons heen te hebben gekeken zagen we dat Bobo een paar tientallen meters achter ons aansjokte. Een enthousiaste begroeting bleef uit, en aan zijn hoofd te zien had hij voorlopig nog geen zin in een gezellig babbeltje. Zo verliep de ochtend een beetje vlakjes, met uitzondering van de steile bergpaadjes die we beklommen op weg naar onze volgende bestemming. Onderweg hebben de jongens voetvolley gespeeld, een populaire sport waarbij je in plaats van je handen, je voeten gebruikt om de bal over het net heen te krijgen, met een of ander bijzonder balletje.
Onderweg zijn we een supermooie waterval tegengekomen, waar we ‘even’ zouden relaxen. Zo’n drie uur later lag Bobo nog steeds zijn roes uit te slapen, en begon het bij mij toch wel te kriebelen. Waar iedereen lekker lag te doezelen aan de waterkant, had ik zojuist mijn eerste slang gespot in de enige wc die er aanwezig was, en drie uur wachten ѐn nodig moeten plassen is dan toch niet echt een pretje.
Na lang zeuren van onze kant vertrokken we verder. Na een tijdje afzien in de bloedhitte, met onderweg een heerlijke verkoelende waterval, kwamen we aan bij onze tweede slaapplek. Waar we dachten dat de eerste nacht primitief was, was dit nog een stapje primitiever. De ‘hut’ viel van ellende bijna uit elkaar, naast de uitgang bevond zich een groot slangenhol, en nog geen halve meter bij onze hoofden vandaan lag een dik zwijn heerlijk te snurken in zijn eigen modder. Door een aantal Sangsom’s met cola (de lokale rum van hier), een verschrikkelijk lachwekkend liefdesliedje op een tientallen-jaren-niet-gestemde-gitaar van Bobo, en daarna nog wat biertjes, hebben we uiteindelijk de nacht overleefd.
‘Uitgeslapen’ was tijd om verder te trekken. De paadjes werden smaller en moeilijker te belopen, maar het einde was in zicht, dus was het goed vol te houden. Bobo, wederom zo gaar als wat van al het blowen van de vorige avond, was nog steeds niet in opperbeste stemming, en loosde ons bij het bamboeraften, waarna hij zijn favoriete bezigheden uit kon oefenen, slapen. Wij lieten ons humeur tot dan toe niet bederven en hebben een geniale tocht over de rivier gemaakt, op een vlotje gemaakt van bamboestelen, aan elkaar gebonden met stukken autoband. Omdat de Thai vakantie hebben, vermaken zij zich, nou ja, met ons eigenlijk. Langs het water zaten honderden Thai te wachten tot wij langskwamen, om de Song kran taferelen nog even door te zetten en ons helemaal nat te spetteren. Die camera van Marijn blijft uitkomst bieden! Aan het einde van de bamboerit, zat tevens onze trip er op. De bamboevlotten werden uit elkaar gehaald om ze zo weer te vervoeren naar de beginplek (niet echt een efficiënte manier van werken maar zo gaat dat hier), en ook wij waren volledig gesloopt. Zouden we het nog een keer doen? Dat misschien niet.. Was het de moeite waard? Absoluut wel!